De eerste vier jaar met mijn zonen

Normaal doe ik dit soort dingen nooit, maar mensen stellen mij vragen, over hoe en wat en waarom. Ik praat niet graag met mensen en ik wil dat er een eind komt aan al die nieuwsgierigheid. Daarom mijn hele verhaal.

Ik ben Dokter Victor Hoppe. Iets minder dan vier jaar geleden keerde ik terug naar mijn geboortedorp Wolfheim, op zaterdag 13 oktober 1984. Iedereen uit mijn dorp was verbaasd door mijn terugkomst, de mensen keken me raar aan en stelden veel vragen. Ik had mijn 3 zoons van een paar weken oud meegenomen. Ik ging naar huis en probeerde daar zolang mogelijk te blijven, mensen moeten niet weten wat er aan de hand is. Ik ging elke dag om boodschappen zo snel als ik kon. Ik voelde de starende blikken van de mensen toen ik voorbij ging. Roddels waaiden me om de oren langs alle kanten. Ze wilden weten wat ik hier opnieuw kwam doen en wat er mis is met mijn zonen. Ik zweeg. Op een dag kwamen twee ouders naar mijn huis en dokterspraktijk toegelopen. ‘Help! Help!’ De man droeg zijn zoon bewusteloos in zijn armen. Ik ging naar hen toe en redde hun zoon die stikte in een ingeslikte knikker. De man was me dankbaar. Dat hoeft niet, het is wat ik doe, het is mijn plicht om mensen te helpen. Ik werd getrakteerd in Terminus, het dorpscafé, iedereen keek me aan en kwam naar mijn zonen kijken. Ik weet dat ze niet mooi zijn en anders als anderen maar ik werk eraan.

 

Vanaf die dag begonnen mensen me positief te bekijken, de roddels verminderden, maar iedereen was nieuwsgierig. Ik kreeg elke dag meer volk in mijn praktijk en mensen kwamen voor de meest eenvoudige dingen bij mij. De kinderen zijn braaf, te braaf, te stil, ik doe onderzoeken op hen, nog steeds, alles komt goed. Ik kreeg meer en meer patiënten en had  onvoldoende tijd om voor mijn zonen te zorgen. Ik nam Frau Maenhout aan om voor hen te zorgen. Ze was zeer onwennig met hen en ze zag dat er iets niet mee klopte, maar ze deed haar werk goed. Mijn kinderen zijn zeer slim, ze zitten voor op hun leeftijd, maar op sociaal vlak zijn ze zeer dom en asociaal. Frau Maenhout deed haar uiterste best, ze leerde hen frans, zong in het Nederlands en ikzelf sprak Duits tegen hen. We wonen op het drietalengebied dus de kinderen moeten leren om de talen te beheersen. Ik gaf ze gekleurde bandjes om hun pols om mijn identieke kinderen te onderscheiden van elkaar, maar aangezien ze deze voor de grap met elkaar verwisselden, heb ik ze elk een tattoo gegeven. Michaël , Gabriël en Raphaël kregen respectievelijk, één, twee of drie bollen bovenaan hun rug.

 

De mensen kregen argwaan We waren al een jaar in het dorp, maar mijn kinderen komen nooit buiten. Dat mogen ze niet, het is gevaarlijk. Af en toe gingen ze even in de tuin, tot mijn grote angst, er mag hen niets overkomen. Ik vroeg Frau Maenhout om hen les te geven in schrijven, lezen, wereldoriëntatie, rekenen en godsdienst. Op school zijn ze niet veilig, hun fysiek laat het niet toe en ik wil het niet. Ze deed het goed, de kinderen worden slimmer, ze zijn vier en kunnen al meer dan een kind van zes. Maar fysiek gaat het slechter met hen, ze hebben niet langer dan twee jaar te leven. Maar ik heb nieuwe apparaten, ik zal ze genezen, dokters kennen hun toestand niet, alleen ik ken ze echt, alles komt goed met mijn zonen!

P.1-90