Mijn zonen werden al 4 jaar en het gaat steeds slechter met
hen. Frau Maenhout wou per se voor hun verjaardag enkele kinderen uit de buurt
uitnodigen dus ik liet haar begaan. Maar dat had ik beter niet gedaan. Gabriël
is door het raam gevallen. Ik heb hem meteen zelf behandeld, geen ziekenwagen,
ik kan het zelf even goed. Blijkbaar wilde Gabriël een noot plukken van de
notenboom die voor het raam stond en is de stoel daarbij onder hem weggeschoven.
Ik heb de boom weggehaald, hij stond toch al jaren in de weg. Ik liet frau
Maenhout vaker alleen met de kinderen, ze vinden haar toch leuker en ze zien
mij als het slechte omdat ik hen wil onderzoeken, hen beter maken. Ze waren
dagen alleen met haar en ze misten mij geen moment.
Of ze nu nog enkele dagen alleen met haar blijven maakt dus
geen verschil, ik ging naar een beurs in Frankfurt. Ik vertelde dit aan Frau
Maenhout en de volgende dag kwam een taxi me ophalen om half 6. Ik bleef de
hele dag weg en s ’avonds kwam ik thuis rond 6 uur. Ik ging niet naar boven
maar was aan het werken in mijn spreekkamer. Plots belde er iemand aan de deur.
Otto Reisiger was zijn naam en hij kwam me een houten zwaard brengen. Zonder
zelf om verdere uitleg te moeten vragen begon hij een heel verhaal te
vertellen. Dat Frau Maenhout met de kinderen naar het drielandenpunt was gegaan
en ze hen had verkleed als de drie musketiers. Een van hen was de
Boudewijntoren opgekropen. Hij was op slot maar doordat de jongen zo mager was
geraakte hij door de tralies en klom naar de top. Frau Maenhout schreeuwde om
hulp en uiteindelijk heeft Otto ze thuisgebracht. Hij gaf me het herstelde
zwaard dat kapot was geweest door de val van de toren. Ik bedankte Herr
Reisiger en ging naar boven. Ik wou haar gewoon het zwaard teruggeven, ik had
het niet gewild, alles wat er is gebeurd had ik niet gewild! Ze beweerde
allerlei dingen, ze zei dingen. Alles was mijn fout zei ze. In mij was het
kwaad gevaren. Dat kwaad moest bestreden worden. Dat wist ik, het was al te
laat. Frau Maenhout lag onderaan de trap. God geeft en God neemt.
In mijn leven heb ik heel wat meegemaakt. Ik heb heel wat
experimenten gedaan en was een groot wetenschapper. Ik genoot groot aanzien. Ik
heb muizen gecreëerd die uitsluitend vrouwelijke of mannelijke ouders hadden,
later heb ik muizen gekloond. Mensen beschuldigden mij van fraude omdat ik niet
mijn hele werkwijze weergaf. Ik zette een stap terug en deed mijn eigen
onderzoeken en experimenten. Ik heb lang gewerkt en veel verschillende dingen
geprobeerd en uiteindelijk was ik erin geslaagd om muizen te klonen.
Ik schreef al mijn aantekeningen en formules op gelijk wat
ik kon vinden: oude kranten, rekeningen, tijdschriften,.. Waardoor veel mensen
me amateuristisch en chaotisch noemden. Voor mij waren deze aantekeningen
echter sleutels om tot het geheel te komen. Uiteindelijk zat alles opgeslagen
in mijn hoofd, ik onthoud alles en elk woord dat ik opnieuw lees roept terug
alle associaties op. Mensen schreven me het syndroom van Asperger toe. Geen
gevoel voor humor, weinig sociale vaardigheden, tekorten in communicatie,
weinig uitdrukking van emoties maar zeer intelligent en al van jongs af aan
alles onthouden. Dat klopte wel allemaal bij mij.
Op een dag kwamen twee vrouwen naar mijn huis met een vraag.
Ze waren een stel en wilde een kind met genetische kenmerken van beiden. Ik zei
dat het kon. Natuurlijk kon ik het niet, of niet direct, het heeft me veel tijd
en oefening gekost. Ik heb maanden geoefend op muizen om de juiste handelingen
te kunnen verrichten. Ik wist theoretisch hoe ik het moest doen maar in de
praktijk koste het veel oefening. Ik liet de vrouwen wachten en plantte soms
een onbevruchte eicel bij ze in, om mijzelf tijd te geven. Na een tijd
geloofden ze er niet meer in, na de vele ‘mislukkingen’. Ik heb ze toen alles
uitgelegd. Mijn hele methode, dat ik nog moest oefenen en dat hij erin zou
slagen hun droom waar te maken. De vrouwen gingen weg met hoop. En ik ging
verder met mijn doorbraak in de wetenschap.
Mijn jeugd was heel triestig met veel pijnlijke ervaringen. Mijn
geboorte gaf ook niet veel vreugde. Mijn moeder vond me een afgrijselijk wezen
en wou me niet hebben. Door mijn hazenlip, die ik had geërfd van mijn vader,
dacht ze dat de duivel verscholen zat in mij. Ik werd opgenomen in het
clarissenklooster van La Chapelle. Het kwaad moest bestreden worden volgens
mijn moeder, daarom werd ik definitief opgenomen in het gesticht. Mijn vader
kwam me eenmaal per week bezoeken maar mijn moeder nooit. Ze vroeg zich af
waarom het juist hen moest overkomen om zulk lelijk en door de duivel bezeten
schepsel ter wereld te brengen.
Ik werd in het gesticht debiel verklaard. Dat was nog
redelijk goed want onder mij bevonden zich nog de imbecielen en idioten. Dat
waren de indelingen die de nonnen kenden. Ik herinner me niets meer van het
gesticht, alleen van verhalen en rapporten. Daarin stond dat ik al kon spreken,
maar onverstaanbaar. Alleen de dierengeluiden van Egon Weiss herinner ik me
nog, ze boeiden me elke dag en door hem was het gesticht een andere wereld voor
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenTen eerste vind ik dat de blog zeer goed en gedetailleerd geschreven is. Wat ik wel minder vind is dat er verschillende aspecten uit het boek aan bod komen. Ikzelf zou dit opgesplitst hebben. Er wordt gesproken over het deel waar Victor Hoppe Frau Maenhout per ongelijk van de trap liet vallen. Hierna wordt er in het boek een tweede deel aangehaald, waarbij het verhaal over Victor Hoppe zijn jeugd gaat en tegelijkertijd over het deel waarin Victor Hoppe twee vrouwen helpt aan een kind. Het deel over Frau Maenhout zou ik samengenomen hebben bij de vorige blog. Hierin verteld Victor Hoppe ook over zijn kinderen, over hoe hij tegenover zijn drie zonen staat. In deze blog staat geschreven dat Victor Hoppe niet vaak bij zijn kinderen is omdat hij denkt dat ze liever bij Frau Maenhout zijn dan bij hem en dat ze hem toch niet missen. Maar ik denk dat Victor Hoppe hier niet over nadenkt. Ik denk dat hij zich enkel wil bezighouden met het onderzoek en dat hij dit belangrijker vindt dan de liefde van zijn zonen, omdat Victor Hoppe ook nooit gevoelens heeft gehad of het hier toch heel moeilijk heeft. Dit wordt ook beschreven in het verhaal over zijn jeugd. Over zijn jeugd in het klooster wordt er veel verteld, maar uit het standpunt van zuster Marthe, dus hierover kan niet veel verteld worden. Het deel waar men verteld over zijn onderzoek naar een kind met twee ouders van het zelfde geslacht vind ik zeer goed beschreven in deze blog
BeantwoordenVerwijderenIk vind ook dat het zeer ingewikkeld beschreven is. In het boek had ik eerst niet door dat het in drie delen was en daarom had ik het deel van mevrouw Maenhout niet meer aan mijn eerste blog toegevoegd. Ook omdat er dan te veel informatie in het eerste deel zou staan. Het tweede deel van het boek is gevarieerd geschreven, de twee verhalen staan door elkaar zodat je van elk stuk per stuk iets meer te weten komt. Dit is zeer ingewikkeld om te beschrijven want je weet niet wat er verder zal komen en weet altijd maar een deel van het verhaal. Zijn onderzoek en zijn verleden. Victor heeft inderdaad niet veel gevoelens, het kan hem allemaal niet veel schelen, hij leeft met en van de wetenschap. Er zijn ook veel delen in het boek die Victor inderdaad niet weet of niet vanuit zijn standpunt heeft meegemaakt en niet verteld kunnen worden, door het auctoriële vertelstandpunt.
BeantwoordenVerwijderenDoordat het boek met flashbacks en vooruitwijzingen werkt, is het inderdaad zo dat het heel erg ingewikkeld wordt. Er worden veel dingen verteld die maar later in het verhaal duidelijk worden gemaakt. Je kan inderdaad niet vooraf weten dat het boek in drie delen wordt geschreven en dat er in het tweede deel van het boek met twee verhaallijnen wordt gewerkt.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad het is ingewikkeld maar geeft toch een meerwaarde aan het boek.
BeantwoordenVerwijderen