Dokter worden

Mijn jeugd op het internaat verliep niet altijd zo vlekkeloos. Op een dag maakten we met iedereen uit ons jaar een bedevaart naar een soort schouwspel over Jezus. We gingen met de fiets, ik kon niet fietsen. Ik durfde het niet zeggen want dan zouden ze mij weer uitlachen en pesten. Uiteindelijk mocht ik achterop bij broeder Rombout. Ik zal de beelden die ik daar heb gezien nooit meer vergeten. Jezus zijn levensweg werd levensgroot, zelfs groter uitgebeeld door beelden langs de kant van de weg. Ik wou Jezus helpen, ik wou mijn lotgenoot beschermen. Toen ik het beeld zag waarop Jezus aan het kruis hing, klom ik naar hem toe en begon luid te bidden, ik begon te roepen naar God, het was allemaal zijn schuld. Iedereen was boos op mij en de broeders vonden me nog erger dan daarvoor. Ik had toch niets verkeerd gedaan?

Ongeveer een half jaar later deden we terug een uitstap, naar het drielandenpunt. Ik was er nog nooit geweest maar ik was er ook niet in geïnteresseerd. Iedereen van de klas was enthousiast en de leerkracht vertelde heel de tijd verhalen. Sommige woorden vielen me op en deden me terugdenken aan het gesticht. Het was toen dat ik ontdekte dat de school bij de broeders zo dicht was bij de instelling waar ik vroeger verbleef. Al mijn herinneringen kwamen terug. Zuster Marthe, debielen, imbecielen. Alle dingen die ik had meegemaakt in het gesticht kwamen terug naar boven. Thuisgekomen enkele dagen later vroeg ik mijn vader iets over het gesticht. Hij ontkende het, ik had nooit in een gesticht gezeten volgens hem. Had ik alles gedroomd? Neen, waarom loog hij? Ik kon hem niet vertrouwen, dat wist ik al, maar nu wist ik het zeker. Hij was God en ik Jezus en hij zou me verraden.

De tijd ging voorbij op de broederschool en zoals ik altijd wilde had ik mijn doktersdiploma. Mijn vader belde om proficiat te zeggen. Dat was het laatste wat ik van hem hoorde. Proficiat. Er kwam iemand met een brief naar mij. De rector van de universiteit van Aken deelde me mee dat mijn vader was overleden. Een afscheidsbrief met de reden erin. Ik heb iets geleerd uit wat mijn vader schreef. Wie goed wil zijn moet ook het kwaad bestrijden. Ik dacht altijd dat goede mensen enkel goed deden en niets kwaad, maar dat ze ook het kwade moesten bestrijden was nieuw voor mij. Later kwam er een priester naar mij om de begrafenis te regelen. Hij zei dat het een sombere viering zou worden. Ik begreep het niet en stelde vragen. De priester zei dat mensen die zelfmoord pleegden geen grote viering kregen, dat het in de bijbel stond. Het stond niet in de bijbel, dat wist ik zeker, hij loog. Ik liet hem doen maar ging niet naar de begrafenis. Ik zat op mijn kamer op de universiteit en las de hele bijbel door, ik wist dat ik gelijk had.

 

Mijn onderzoek ging ook verder, ik had muizen gekloond en stuurde mijn verslag door naar 'Cell'. David Solar en James Grath publiceerden een kritisch verslag in 'Science' over mijn onderzoek. Ze hadden twee jaar geprobeerd mij na te doen en het was hen niet gelukt muizen te klonen. Ze beweerden dat mijn beschreven methode niet juist was en dat ik bedrog pleegde. Belachelijk, wat een belediging. Het waren prutsers. Maar ze waren bekend en iedereen geloofde hen. Ondertussen contacteerde ik de twee vrouwen terug. Ik wilde mijn experiment om  volwassen zoogdieren te klonen tot een doorbraak leiden met hen. Ik kreeg een van de vrouwen aan de lijn die zei dat ze uit elkaar waren, maar het duurde niet lang om haar te overtuigen voor het experiment. Ik vertelde niet dat ze kinderen zou krijgen die exact op mij zouden lijken maar ik liet haar bij de illusie dat ze een meisje zoals haar zou baren.

Er werd een onderzoek gericht op mijn studies en mijn artikels. Ondanks het antwoord dat ik samen met Rex schreef op de twee wetenschappers geloofden ze mij niet meer. Zelf Rex twijfelde. Het onderzoek liep twee maanden maar ze konden niets vinden dat mijn ongelijk bewees. Na het onderzoek was de vrouw volop bezig met haar kinderen, het waren er drie. Drie klonen van mij in de vrouw verscholen, zonder dat ze wist wat ze droeg in haar buik. De geboorte zou een doorbraak zijn in de wetenschap en iedereen zou mij wel moete geloven. 29 september zou alles beslissen.

 

(P260-315)