De herrijzenis

Op een dag belde Rex Cremer me weer. Na al die tijd niets meer gehoord te hebben van hem. Hij vroeg hoe het verder was gegaan met het experiment. Ik nodigde hem uit om de kinderen te zien. Ik toonde ze omdat hij me zou geloven, dat hij zou weten dat ik niet loog. Ik vertelde hem ook dat het negende chromosoom te kort was bij de kinderen waardoor ze veel sneller verouderen, vandaar hun vreemde uiterlijk.

Dokter worden

Mijn jeugd op het internaat verliep niet altijd zo vlekkeloos. Op een dag maakten we met iedereen uit ons jaar een bedevaart naar een soort schouwspel over Jezus. We gingen met de fiets, ik kon niet fietsen. Ik durfde het niet zeggen want dan zouden ze mij weer uitlachen en pesten. Uiteindelijk mocht ik achterop bij broeder Rombout.

Het klooster en muizen klonen

De verhalen uit mijn jeugd werden me deels verteld maar wist ik deels ook nog. Aangezien mijn geheugen zeer groot is en ik veel onthoud kan ik me nog veel herinneren van vroeger. Ik zat dus bij de nonnen in een klooster. Op een dag kwam er een meisje, Lotte Guelen, ze werd zuster Marthe genoemd. Veel weet ik niet van haar maar ik weet wel dat ze me altijd wou helpen.

Frau Maenhout

Mijn zonen werden al 4 jaar en het gaat steeds slechter met hen. Frau Maenhout wou per se voor hun verjaardag enkele kinderen uit de buurt uitnodigen dus ik liet haar begaan. Maar dat had ik beter niet gedaan. Gabriël is door het raam gevallen. Ik heb hem meteen zelf behandeld, geen ziekenwagen, ik kan het zelf even goed. Blijkbaar wilde Gabriël een noot plukken van de notenboom die voor het raam stond en is de stoel daarbij onder hem weggeschoven. Ik heb de boom weggehaald, hij stond toch al jaren in de weg. Ik liet frau Maenhout vaker alleen met de kinderen, ze vinden haar toch leuker en ze zien mij als het slechte omdat ik hen wil onderzoeken, hen beter maken. Ze waren dagen alleen met haar en ze misten mij geen moment.