De herrijzenis

Op een dag belde Rex Cremer me weer. Na al die tijd niets meer gehoord te hebben van hem. Hij vroeg hoe het verder was gegaan met het experiment. Ik nodigde hem uit om de kinderen te zien. Ik toonde ze omdat hij me zou geloven, dat hij zou weten dat ik niet loog. Ik vertelde hem ook dat het negende chromosoom te kort was bij de kinderen waardoor ze veel sneller verouderen, vandaar hun vreemde uiterlijk. Toen Rex vertrok kwamen allerlei vrouwen en mannen vragen hoe het ging met mijn zoons en of ik hulp nodig had. Enkele dagen later gebeurde er iets, iets waardoor ik opnieuw kon beginnen. Opnieuw kon proberen. Gunther Weber, een dove jongen uit de buurt werd omver gereden. Op slag dood. De moeder en vader waren helemaal over stuur. De volgende dag ging ik hen persoonlijk condoleren. God geeft en God neemt. We mogen niet in Gods wil berusten.

De vader van Gunther belde me op een dag. Om te kijken naar zijn vrouw Vera, ze was ziek. Ik kwam bij het huis aan maar de vrouw mankeerde niets fysiek. Ze was ziek van verdriet. Ze kon het verlies van haar zoon niet verwerken. Ik had de oplossing. Ik vertelde hen dat ik een zoon kon maken die net zo was als Gunther, maar dan niet doof. De ouders konden me niet geloven maar ik vertelde hen dat het echt kon, ik kon hen helpen.

Ik dacht terug aan de vrouw, de moeder van mijn kinderen die eigenlijk hun moeder niet is. Toen ik haar vertelde dat er drie jongens, identiek aan mij, groeide in haar buik werd ze razend. Ze zei dat ze hen nooit wilde zien. Ik vond dat goed en ik heb haar de kinderen ook nooit laten zien.

Ongeveer een maand nadat het ongeval van Gunther plaatsvond, kwam de vrouw die mijn kinderen had gebaard aan mijn deur. Ik herkende haar eerst niet, tot ze zei dat ze haar kinderen wou zien Ik was even in de war. Ten eerste het waren niet haar kinderen maar mijn kinderen, klonen van mij. Ten tweede ze wou niets te maken hebben met mij of de kinderen had ze gezegd. En nu plots wel. Ik vertelde haar veel over de kinderen, over hun probleem. En dat Michaël al gestorven was. Ze was gechoqueerd en boos op zichzelf omdat ze niet eerder was gekomen om voor ‘haar’ kinderen te zorgen.  Ik liet de kinderen alleen met haar. Ze moeide zich met alles en wilde voor hen zorgen. Ze vertelde hen dat zij hun moeder was. Ik liet haar begaan.

Lothar en Vera kwamen naar mij voor de ingreep. Ik plantte 7 embryo’s in bij haar. Toen ze vertrokken kwam ‘de moeder van mijn zonen’ razend naar mij. ‘Gaat u nu nog altijd door met uw experiment? Hebt u nog niet genoeg schade aangericht? U bent gek!’ Ik wist het zeker, ze was gestuurd door God, ze was slecht. Ze wilde mij saboteren. Ze kwam niet voor de kinderen maar voor mij, om mij tegen te houden, Hij wou mij stoppen. Ik hoorde haar een telefoongesprek voeren met Rex, om haar te helpen. Ze was bang van mij maar ik wist dat zij de slechte was. Ze ontdekte dat Rafaël enkele dagen later ook gestorven was, ze wou hen zien, de twee jongens die gestorven waren. Ik bracht haar naar de kamer waar ik ze in twee grote bokalen had gestoken. Zo bleven ze echt en vers en kon ik ze later nog onderzoeken en experimenten doen op hen. Ze was woedend en stormde op me af met een scalpen en stak die in mijn zij, met een diepe wonde tot gevolg.

Ik liet Vera en haar man terug naar mij komen omdat de vorige inplanting niet gelukt was. Ik had nu 3 embryo’s klaar om in te planten. Er zat nieuw leven in Vera, mijn experiment zou eindelijk lukken.

Rex Cremer stond aan mijn deur, hij was ook slecht en zou me verraden, hij zou terugkomen met een grotere bende. Ik stuurde hem weg en maakte de wonde in mijn zij terug open, dat was deel van mijn plan. Rex geraakte binnen in mijn huis en zag mijn drie zonen in de glazen bokalen met formaline. De vrouw die mijn kinderen ter wereld bracht lag onder tafel, bedolven onder de vliegen die genoten van haar dode vlees. Ze viel me aan en zou me verraden. Ze was slecht en gestuurd door God. Het was beter nu, het kwade was bestreden.

Ik had een plan. Er was zoveel gebeurd en zoveel fout gelopen. De zonden moesten hersteld worden en ik was vastberaden mijn leven te nemen en daarmee gaf ik ook mijn leven. Ik zou sterven ten voordele van iedereen. Ik had er zeer goed over nagedacht. Soms is wat onmogelijk lijkt alleen maar moeilijk. De bedevaart van de mensen, ter nagedachtenis van Gunther die leidde langs de kruisweg van Jezus. De biddende mensen, bidden voor God en Jezus. Ik leek op Jezus, hij was mijn lotgenoot en ik zou sterven als hem. Rex Cremer was er niet bij want hij was omgekomen nadat hij mijn huis in brand stak om de sporen uit te wissen van mijn experimenten waar hij medeplichtig aan was. Ik wist dat hij mij zou verraden. Ik hing mezelf op aan het kruis, het lijkt onmogelijk maar dat is het niet. Mijn voeten hingen als eerste vast aan het kruis. Met mijn rechterhand maakte ik een gat in mijn linkerhand en klopte ik een nagel al aan het kruis. Met mijn bloedende linkerhand nagelde ik mijn rechterhand vast aan het kruis. Met mijn laatste krachten hing ik mijn linkerhand met het gat over de spijker. Ik gaf mijn leven, maar ik zou herrijzen net als Jezus. Want in Vera Weber haar buik, zat een deel van mij verscholen, een nieuwe, betere ik.

p.315-450